Neden sessizlikte panikleriz?
Birkaç saniyelik bir sessizlik, bazen her şeyin önüne geçebilir. Konuşmalarınızda karşınızdakinin bir şey söyleyecek diye beklerken, bu anlar bazen tasa dolu bir boşluk halini alır. İşte bu, “snoob” denen fenomenin ta kendisidir.
Çoğumuz buna tekraren şahit olmuşuzdur: Küçük sohbetlerde, arkadaşlarımızla ya da partnerimizle yapılan konuşmalarda, aniden herkes susar ve o sessizlik, tüm ortamı tesiri altına alır. Kimi için bu sessizlik tasa verici bir alarm, bazıları içinse büsbütün doğal bir duraklama.
Ama birçoğumuz için bu durum, huzursuzluk yaratır. Pekala ya bu sessizlikle daha barışçıl bir alaka kurabilsek?
Snoob, birinci defa Fifty Words for Snow isimli bir podcast’te ortaya çıkmıştır. Sunucular Maggie Rowe ve Emily Garcés, lisanın eksik gördükleri, gereksinim duyduğumuz sözlere dair keşifler yaparken bu terimi duyurmuşlardır. Terminin ortaya çıkışından sonra, çoğumuzda “neden sessiz olduklarında panikliyoruz?” sorusunu gündeme getirmiştir.
Neden sessizlik bizi rahatsız eder?
Psikolog Dean McKay’e göre, insan beyni konuşmaların kesilmesinden telaş duyar. Bir duraklama anı geldiğinde, beynimiz devreye girer ve “Ne oldu, neden kimse konuşmuyor?” sorusu süratle zihinlerimizi sarar.
Bu, evrimsel bir reaksiyon olarak kabul edilebilir; zira tarihi olarak, sessizlik bir tehdit olarak algılanmış ve karşıdakinin niyetleri hakkında birçok belirsizlik yaratmıştır. Lakin, tüm bu telaşlara karşın, sessizlik bir tehdit değil, aslında fırsat olabilir.
Kaygılı şahıslar, bilhassa sessizlik anlarında, durumu ekseriyetle olumsuz biçimde yorumlarlar. Zihinsel okuma dediğimiz süreçte, beşerler oburlarının sessizliğini kendilerine yönelik bir tenkit yahut hoşnutsuzluk olarak algılayabilirler.
Ancak uzmanlar, bu tıp varsayımların çoğunlukla aldatıcı olduğunu vurguluyor. Birisi sessizse, bu onların bir şeyleri düşünmekte olduklarını ya da yalnızca vakit geçirmek istediklerini gösteriyor olabilir; ferdî bir problem değil.
Bazen sessizlik, dinleme ve anlamanın en hoş hali olabilir. Yeterli bir dinleyici olmak, aslında karşınızdakine duygusal bir alan sunmak demektir. Biraz sessiz kaldığınızda, karşınızdaki kişinin kendini tabir etmesine imkan sağlarsınız. Bu cins bir sessizlik, aranızdaki inancı ve samimiyeti artırabilir. Hem de gereksiz sözlerden kaçınarak, daha derin bir bağ kurmanıza yardımcı olabilir.
Sessizlikle barışmak, aslında yalnızca diğerleriyle değil, kendimizle de bir barış manasına gelir. Zihinsel olarak rahatlayıp, bu anların süreksiz olduğunu kabul ettiğimizde, daha sağlıklı bir toplumsal etkileşim içinde olabiliriz.
Sorular sorarak, sohbeti canlandırmak yahut yalnızca sessizliğin tadını çıkararak, konuşmalara yeni bir taraf verebiliriz. Unutmayın: O an karşınızdaki şahısla tıpkı sessizlikte olmak, bazen hiçbir şey söylemeden daha fazla mana tabir edebilir.
